Jacek Sawaszkiewicz - Jak pisałem bajkę

Ołówek kosztuje dwa złote. Papier mam za darmo, bo biurowy. Zacząłem:

"Za granicą żył, był... Żył sobie Szaraczek Bezuszek. Był to miły zajączek, tylko nie miał ucha. Zostawił je na torach kolejowych. A było to tak:

Któregoś dnia zmęczony nadmierną ilością spożytego alkoholu..."

"Było sobie Zając. Miał czworo dzieci i żonę - śliczną panią Zającową. Chorowała ona na puchlinę wodną..."

"Żona miała złamaną łapkę. Pan Zając myślał, że żona symuluje. Nie pamiętał, jak jednego wieczoru odłamał konar i tym konarem..."

"Żył sobie Karaluszek, który miał ciepłe i wygodne mieszkanko uwite w kupie gnoju..."

"W ciemnym borze mieszkali państwo Niedźwiadkowie. Bardzo się kochali. Pewnego dnia, gdy pani Niedźwiadkowa poszła po miód, pan Niedźwiadek zwabił do norki panią Kozę. Pani Niedźwiadkowa, wróciwszy z miodem zastała ich w łóżku.

- Ach ty łajdaku - powiedziała pani Niedźwiadkowa - przyprowadzasz sobie dziwki?..."

"Pani Niedźwiadkowa nic nie powiedziała, tylko wygoniła męża z norki. Panią Kozę obdarła ze skóry, wypatroszyła i zaniosła do wędzarni..."

Hm, niedźwiedzie są raczej roślinożerne. No to o Krówce Nicnieróbce.

"Była sobie Krówka Nicnieróbka. Chciała wyjechać na Zachód, lecz nie miała pieniędzy. Poszła więc do Świnki Świniokratki.

- Świnko Świniokratko, powiedz mi, jak można szybko i łatwo zarobić?

Pokwiczała Świnka, do biurka zaglądnęła i wydobyła urzędowe akta.

- Zrób tak jak ja. Usiądź przy źródełku i od każdego, kto przyjdzie, pobieraj opłatę. Tu masz odpowiednie zarządzenie.

- Dziękuję ci, Świnko Świniokratko - powiedziała Krówka Nicnieróbka.

I poszła do źródełka. Ale szybko jej się znudziło. Zwierzęta piły na kredyt, potem zwlekały z opłatą, pisały odwołania i w ogóle. Zdenerwowała się Krówka i sprzedała interes Śwince Świniokratce.

Nadal jednak nie miała za co wyjechać na Zachód. Postanowiła więc pójść do Osiołka. Przyniosła mu pęczek marchwi i poprosiła go o radę.

- To na razie zamieszkaj u Świnki Świniokratki. Kiedy się dorobisz, wybudujesz sobie odpowiednie zaplecze..."

Nie, kurczę. Skąd takie rady od osła? Do diabła ze zwierzakami.

"Na dziewiątym piętrze wieżowca mieszkał bardzo stary staruszek i bardzo stara staruszka. Mieli wnuczka Bandziorka. Gdy wnuczek podrósł, pokrajał dziadka i wyrzucił go do zsypu na śmieci. Babkę zmumifikował, wypchał trocinami i sprzedał jako manekin..."

"Pewnego dnia Czerwony Kapturek wybrał się do babci Ludożerci. Gdy przyszedł, babcia leżała w łóżku i udawała chorą.

- Dzień dobry babciu Ludożerciu - powiedział Czerwony Kapturek.

- Dzień dobry Czerwony Kapturku - powiedziała babcia Ludożercia i połknęła dziewczynkę.

Widział to Wilk. Ponieważ bardzo lubił Czerwonego Kapturka, wskoczył przez okno i zagryzł babcię Ludożercię. Rozpruł jej brzuch i wydostał z niego zmiętą dziewczynkę.

- Jakże mam ci dziękować, kochany Wilku? - spytał Czerwony Kapturek.

- Och, drobiazg - odpowiedział Wilk. - Daj mi tylko kawałek babci. Zaniosą swoim dzieciom.

- Możesz zabrać ją całą. Ale zanim pójdziesz, zjemy kolację.

Odcięli babci Ludożerci nóżkę i upiekli na ruszcie w kominku. Podjadłszy sobie Czerwony Kapturek zaczął dziwnie patrzeć na Wilka. Zaniepokojony Wilk spytał:

- Żebym cię mogła serdeczniej pocałować - odpowiedziała dziewczynka i rzuciła się na Wilka.

Wilk jednak był wzorowym mężem i nie chciał zdradzić żony. Tarzali się więc po podłodze i tarzali, aż dziewczynce udało się dokonać gwałtu. Gdy wyczerpana legła na podłodze, Wilk podkulił ogon i przysięgając na swojego wilczego boga, że więcej nie będzie ratować małych dziewczynek, pognał do lasu."